I.the Teutons, a people of Germany, Mel. 3, 3, 4; 3, 6, 7; Cic. Imp. Pomp. 20, 60; Caes. B. G. 1, 33; Liv. Ep. 67 fin.; Suet. Caes. 11; Sen. Ep. 94, 66 al.—Poet., in sing.: “Cantaber exiguis aut longis Teutonus armis,” Luc. 6, 259. — Hence, Teutŏnĭcus , a, um, adj., Teutonic; or, poet. for Germanic, German: “opes,” Prop. 3, 3 (4, 2), 44: “militia,” Vell. 2, 120, 1: “furor,” Luc. 1, 256: “triumphi,” id. 2, 69; cf. “victoria,” Val. Max. 6, 1 fin.: “capilli,” Mart. 14, 26, 1: “vomer,” Claud. in Eutr. 1, 406.
Teutŏni , ōrum (collat. form Teutŏ-nes , um, Caes. B. G. 7, 77 fin.; Vell. 2, 12, 4; Aur. Vict. Vir. Ill. 67; Eutr. 5, 1 sq.), m.,