I.inf. vadarier, Plaut. Aul. 2, 4, 40), 1, v. dep. a. [1. vas]; jurid. t. t., to bind over by bail to appear in court: Sa. Vadatur hic me. Poe. Utinam vades desint, in carcere ut sis, Plaut. Pers. 2, 4, 18: “postulat, ut sibi liceret milvom vadarier,” id. Aul. 2, 4, 40: “neque vadari amplius neque vadimonium promittere ... hominem vadari,” Cic. Quint. 6, 23; cf. id. ib. 19, 61: “(Apronius) cum ex Leontino usque ad Lilybaeum aliquem vadaretur,” Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38: tot vadibus accusator vadatus est reum, Liv. 3, 13, 8: “jamque vadaturus, lecticā prodeat, inquit,” Ov. R. Am. 665: “casu tunc respondere vadato Debebat (= ei, qui eum vadatus erat, vadimonio obligaverat),” Hor. S. 1, 9, 36.!*? vădātus , a, um, in pass. signif. (prop. bound over to appear in court; hence, transf., in gen.), bound, pledged, engaged to do any thing (ante- and postclass.): vadatus = obstrictus vel sub fidejussione ambulans; “sicut Fenestella ait: apud quem vadatus amicitiae nodulo tenebatur,” Fulg. Expos. Serm. Ant. p. 567: “ita me vadatum amore vinctumque attines,” Plaut. Bacch. 2, 2, 3: trico, Lucil. ap. Non. 8, 24: “memineris mihi reliqua vitae tuae curricula vadata,” devoted, App. M. 11, p. 259, 40; Pac. Pan. Theod. 17.
vădor , ātus (