I.part. conjuratus in act. sense; v. II. infra), 1, v. n. and a., to swear together, or one with another, to band or combine together by an oath.
I. In a good sense (rare but class.): “simul omne tumultu Conjurat trepido Latium,” Verg. A. 8, 5 Serv.: “ipsi inter sese decuriati equites ... conjurabant sese fugae ergo non abituros, etc.,” Liv. 22, 38, 4; 26, 25, 11: “in Trojam,” Mel. 2, 3, 6.—And in a Greek constr.: “Graecia conjurata tuas rumpere nuptias,” Hor. C. 1, 15, 7 (cf. under II.): “inter nos conjuravimus, ego cum illo et ille mecum, etc.,” Plaut. Merc. 3, 1, 38: equites Romanos conjurasse omnes, ut transitionem facerent, Auct. B. Hisp. 26.—Impers.: “si ab omnibus in legem Dei conjuraretur,” Lact. 5, 8, 8.— “Esp., of the milit. oath, taken at enlistment: senatus consultum, ut omnes juniores Italiae conjurarent,” Caes. B. G. 7, 1 Doberenzad loc.: “milites sociique navales conjurati,” Liv. 45, 2, 1; cf.: “agmina conjurata,” Ov. M. 5, 150.—Honce,
2. Poet., transf. to inanim. things: “conjuratae sequuntur Mille rates, for conjuratorum,” Ov. M. 12, 6.—
(β).
In gen., to unite, be united: “(studium, ingenium): alterius sic Altera poscit opem res et conjurat amice,” Hor. A. P. 411: “conjurati venti,” Claud. III. Cons. Hon. 98; cf. id. B. Get. 49.—*
B. Act., to assent to by an oath: quae jurat, mens est: nil conjuravimus illa, Ps.-Ov. H. 21, 135 (v the pass. in connection).—
II. In a bad sense, to form a conspiracy or plot, to conspire (very freq.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, P. Afric. ap. Gell. 6 ($3), 11, 9: “inter se,” Sall. J. 66, 2: “cum aliquo in omne flagitium et facinus,” Liv. 39, 16, 5; cf.: “in facinora,” id. 39, 16, 3: “in Philippi caedem,” Curt. 7, 1, 6: “cum totā Italiā pro partibus suis (sc. Antonii),” Suet. Aug. 17: in mortem patris, * Quint. 4, 2, 72: “contra rem publicam,” Cic. Sull. 25, 70: “contra populum Romanum,” Caes. B. G. 2, 3: “de interficiendo Cn. Pompeio,” Cic. Mil. 24, 65: “haec (tecta) incendere,” Liv. 27, 3, 4: “ut urbem incenderent,” id. 4, 45, 1: “ut quaestio de iis habeatur, qui coierint conjurarintve, quo stuprum flagitiumve inferretur,” id. 39, 14, 8.—Absol.: “ut cupiam conjurare, si quisquam recipiat,” Cic. Fam. 5, 6, 2.—In a Gr. constr. with inf.: “patriam incendere,” Sall. C. 52, 24 Kritz; cf.: “caelum rescindere,” Verg. G. 1, 280.—Hence, subst.: conjū-rāti , ōrum, m., conspirators, Cic. Cat. 4, 10, 20; Sall. C. 52, 17; Suet. Caes. 17; 80; 82; id. Tib. 9; id. Claud. 11.—
2. Poet., transf., of inanim, things: “conjurata arma,” Ov. M. 15, 763 (cf. supra, I. 2.): “Ister,” Verg. G. 2, 497.