previous next
inquĭlīnus , a, m. and f. incolinus, colo,
I.an inhabitant of a place which is not his own, a sojourner, tenant, lodger (cf. incola).
I. Lit.
B. An inmate or lodger: inquilinus, qui eundem colit focum, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.: “vicinus alicui vel inquilinus,Mart. 1, 86, 12: “quidam erant perpetui carcerum inquilini,Amm. 30, 5, 6.—
II. Trop.: in quarum locum subierunt inquilinae, impietas, perfidia, impudicitia, Varr. ap. Non. 403, 28: “quos ego non discipulos philosophorum, sed inquilinos voco,Sen. Ep. 108: “anima inquilina carnis,Tert. Res. Carn. 46 fin.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Cicero, Philippics, 2.41.105
    • Suetonius, Nero, 44
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 21.73
    • Seneca, Epistulae, 108
    • Seneca, Epistulae, 56.4
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: