I.a proneness to anger, hastiness of temper, irascibility; violence of anger, wrath, rage, passion (class.): “ex quo in aliis anxietas, unde anxii, in aliis iracundia dicitur, quae ab ira differt: estque aliud iracundum esse, aliud iratum, ut differt anxietas ab angore,” Cic. Tusc. 4, 12, 27: “quo distet (ira) ab iracundia apparet, Sen. de Ira, 1, 4, 1: prae iracundiā vix sum apud me,” Ter. Heaut. 5, 1, 47: “iracundiam reprimere,” id. Ad. 5, 8, 3; cf. “omittere,” id. ib. 4, 7, 37: “remittere,” Cic. Phil. 8, 6, 19: “suam rei publicae dimittere,” to sacrifice to the good of the state, Caes. B. C. 1, 8: “esse summā iracundiā,” id. ib. 3, 16: “iracundiā ardere,” Ter. Ad. 3, 2, 12: “iracundiā efferri,” Cic. de Or. 2, 75, 305: “iracundiā exardescere ac stomacho,” Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48: “inflammari,” id. Tusc. 4, 22, 50: “iracundiam irritare, aut mitigare,” Curt. 10, 5, 34: “satiare,” Petr. 97: opportunus ad iracundiam, Sen. de Ira, 2, 19, 1.—Plur.: “iracundias domitas habere,” App. Dogm. Plat. 2, p. 14, 40: “resistere implacabilibus iracundiis,” Amm. 29, 2, 18.
īrācundĭa , ae, f. iracundus,