I.to disprove, refute, confute, contradict (class.; syn.: refello, refuto).
(α).
With acc.: “nosque ipsos redargui refellique patiamur,” Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, “aliquem,” id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; “opp. probare,” Cic. de Or. 2, 72, 293; so, “orationem (opp. convinci),” id. Univ. 3: “contraria,” id. Part. 9, 33: “crimen,” Quint. 11, 1, 9: “famosos libellos,” Suet. Aug. 55. — “Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem,” Cic. N. D. 3, 36: “inconstantiam tuam,” id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.— *
(β).
With object-clause: “audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas,” Gell. 15, 9, 7.—
(γ).
With gen., to convict of, prove guilty of: “nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus,” Lact. 3, 1, 15; cf.: “redarguti a lege quasi transgressores,” Vulg. Jacob. 2, 9. —