I.to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
I. Lit. (rare; “not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,” Plaut. Trin. 3, 1, 23: “me pallio,” id. Mil. 1, 1, 60: “hominem,” id. Ps. 1, 3, 19: “quosdam manu,” Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4: “servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,” Plaut. Most. 4, 1, 6: “veluti profugos et reprensos in catenis reducere,” Suet. Calig. 45; cf.: “reprehensi ex fugā Persae,” Curt. 4, 14, 2: “membra rapi partim, partim reprensa relinqui,” caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
II. Trop.
A. In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.): “revocat virtus, vel potius reprehendit manu,” Cic. Ac. 2, 45, 139: “res ab exitio reprehendere euntes,” Lucr. 6, 569: “omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,” to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.: “id memori mente,” id. 3, 858: “sese (sensus),” id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9: “sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,” have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14: “quod erat praetermissum, id reprehendisti,” Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
B. In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.: “vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,” Cic. Clu. 36, 98: “quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,” id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63; “34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,” id. ib. 24, 58: “non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,” id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37: “meum discessum reprehendere et subaccusare,” Cic. Planc. 35, 86: “quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,” Quint. 9, 4, 38: “aliquem communi vituperatione,” Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46: “nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,” id. Fin. 2, 8, 23: “ea res omnium judicio reprehendebatur,” Caes. B. C. 1, 14 fin.: “consilium,” id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51: “temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,” id. B. G. 7, 52: “delicta,” Sall. C. 3, 2: “studia aliena,” Hor. Ep. 1, 18, 39: “versus inertes,” id. A. P. 445: “carmen,” id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55: “si inspersos egregio reprendas corpore naevos,” id. ib. 1, 6, 67: “in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,” Cic. Or. 8, 26: “tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,” id. Planc. 36, 89: “omnes istius modi artes in iis,” id. ib. 25, 62: “quae in eo,” Caes. B. G. 1, 20 fin.: “dentes albos in iis,” Quint. 8, 6, 40: “nihil in magno Homero,” Hor. S. 1, 10, 52 et saep.: “verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,” Quint. 12, 3, 11: “sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,” id. 1, 5, 33.— Absol.: “visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,” Cic. Att. 10, 3, a, 1: “quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,” id. Lael. 16, 59: “irridentis magis est quam reprehendentis,” id. Planc. 31, 75.—
2. Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on: “quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,” Cic. Fin. 2, 18, 57: “si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,” Cic. Verr. 2, 3, 96, § 223: “neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,” id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
3. In rhet., to refute: “expone nunc de reprehendendo,” Cic. Part. Or. 12, 44: “omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,” id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.