A. Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio): “sponsas admodum adulescens duas habuit ... priorem ... virginem adhuc repudiavit,” Suet. Claud. 26: “uxorem,” id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.: “Liviam repudiatam relegavit,” id. Calig. 25: “ob hoc repudiatus,” id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31: “si repudiatur miles, mulier mecum perit,” Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.: “repudiatus repetor,” Ter. And. 1, 5, 14: “sponsum,” Suet. Caes. 21; id. Gram. 3: “(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,” Quint. 7, 8, 2: “repudiari etiam futurum matrimonium potest,” Dig. 50, 16, 191.—
B. To reject, refuse to accept an inheritance: “si heres bona repudiaverit,” Dig. 37, 14, 21 fin.: “fideicommissum,” ib. 31, 1, 35: “hereditatem,” ib. 31, 1, 77, § 31: “legatum a se,” ib. 33, 5, 10: “voluntatem defuncti,” ib. 32, 1, 80.—
II. Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose; “syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,” Cic. Clu. 70, 201: “consilium senatūs a re publicā,” to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3: “repudia istos comites,” Plaut. Merc. 5, 2, 30: “duces,” Caes. B. C. 2, 32: “nobilitatem supplicem,” Cic. Planc. 20, 50: “eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,” id. Or. 3, 13; cf.: “repudiata rejectaque legatio,” id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33: “genus totum liberi populi,” Cic. Rep. 1, 32, 49: “condicionem,” Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46: “beneficium,” Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.: “gratiam populi Romani,” Caes. B. G. 1, 40: “consilium,” Ter. And. 4, 3, 18: “legem,” Cic. Lael. 25, 96: “patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),” id. Fin. 2, 21, 67: “provinciam,” id. Phil. 3, 10, 26: “opimum dictionis genus funditus,” id. Or. 8, 25: “ista securitas multis locis repudianda,” id. Lael. 13, 47: “iracundia omnibus in rebus repudianda,” id. Off. 1, 25, 89: “virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,” id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus , a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta , ae, f., a divorced wife: “sin autem vidua, vel repudiata,” Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22.