I.to call apart or aside, to call away to some particular place (class.; a favorite word of Cic.; syn. seduco).
I. Lit.: “sevocare singulos hortarique coepit,” Caes. B. G. 5, 6: “erum,” Plaut. Men. 5, 9, 25: “hunc,” Ov. M. 2, 836: “maxime placitam (feminam ad stuprum),” Suet. Calig. 36: “aliquem,” Cic. Phil. 2, 14, 34: “plebem in Aventinum,” id. Mur. 7, 15; cf.: “tribuni plebis, ne quis postea populum sevocaret, capite sanxerunt,” should call a meeting of the people out of the city, Liv. 7, 16 fin.: “quid tu te solus e senatu sevocas?” separate yourself, Plaut. Aul. 3, 6, 13.—Less freq. with inanimate objects: “haud mediocriter de communi quicquid poterat ad se in privatam domum sevocabat,” put aside, withdrew, subtracted, Cic. Quint. 3, 13.—
II. Trop., to call off, separate, withdraw, remove: “cura me sevocat a doctis virginibus (i. e. Musis),” Cat. 65, 2: “animum a negotio omni,” Cic. Tusc. 1, 31, 75: “animum a societate et a contagione corporis somno,” id. Div. 1, 30, 63; cf. id. Tusc. 1, 30, 72: “mentem a sensibus,” id. ib. 1, 16, 38: “mentem ab oculis,” id. N. D. 3, 8, 21: “ab his non multo secus quam a poëtis haec eloquentia sevocanda est,” id. Or. 20, 66: “quid illuc est, quod ille solus se in consilium sevocat?” takes counsel with himself alone, Plaut. Merc. 2, 3, 45.