Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Í þann tíma kom Eirekr konungr með her sinn í
ríki Hreggviðar konungs. Þeir drepa menn, brenna
byggðir, en ræna fé. Ok er landsmenn verða varir við
ófrið þenna, fara þeir á fund Hreggviðar konungs ok
segja honum sem orðit var. En er hann frétti þessi tíðendi,
lætr hann herör upp skera ok býðr öllum vígum
mönnum á sinn fund. Fekk hann þó lítit lið, því at
herinn bar snart at, en flestum segir þungr hugr, hversu
ganga mundi.
Þenna sama morgin, áðr bardaginn skyldi vera, herklæddist
Hreggviðr konungr öllum sínum herklæðum.
Hann spennti gullmen at hálsi sér. Þat var allgóðr gripr.
Eptir þat gyrði hann sik sverðinu góða. Hann tók burtstöngina
ok drap á skjöldinn, ok gaf hún ekki hljóð af
sér. Hestrinn Dúlcifal vildi ok eigi láta takast. Var hann
eltr af mörgum mönnum. Varð honum um síðir komit
inn í djúpar traðir. Gekk þá konungr til ok vildi taka
hann. En þegar hestrinn sér konung, stökk hann út yfir
grindrnar ok burt á skóg. Þótti þetta öllum in mestu
undr ok hugðu vísan ósigr ok gerðu eigi eptir honum
at leita. Hreggviðr konungr lét taka sér hest annan,
skjöld ok burtstöng, en fekk dóttur sinni skjöldinn ok
burtstöngina til varðveizlu. Bjóst hann síðan til bardaga
ok allr herrinn.
Eirekr konungr heimti saman allan sinn her ok bað
hvern duga, sem drengr væri til, ok spara nú ekki alls
kyns mátt, er hverr má frammi hafa. Grímr ægir segir:
"Þat er skylt, herra, at hverr dugi sem getr, en ef vér
sigrum Hreggvið konung, þá viljum vér hér staðfestast,
ok vil ek þiggja einn land til yfirsóknar ok jarlsnafn.
Þórðr, frændi þinn, skal með mér fara, ok skal
eitt yfir okkr ganga, en Sörkvir ok Brynjólfr skulu með
yðr fara ok verja land fyrir yðr." Konungr játar þessu,
er Grímr mælti, ok sagði svá vera skyldu.
Fylkja nú hvárirtveggju, ok síga saman fylkingar. Eirekr
konungr var í öðrum fylkingararmi sínum, en Grímr
í öðrum. Liðsmunr var mikill, svá at fjórir váru um
einn landsmanna. Hreggviðr konungr fylkti móti Eireki
konungi, en Sigurðr ullband móti Grími ægi. Varð þar
in snarpasta orrosta með höggum ok slögum, skotum
ok grjótkasti. Gengu hvárir í lið annars með ópi ok
eggjan. Berserkir Eireks konungs gengu fyrir fylkingar
fram ok hjuggu niðr lið Hreggviðar konungs sem hráviði,
ok fellr hverr um þveran annan. Þetta sér Sigurðr
ullband ok höggr til beggja handa, þar til er hann mætir
Þórði Hléseyjarskalla, ok höggr til hans, en hann atti
í mót skallanum, ok beit ekki á. Eptir þat hjó Þórðr
Sigurð banahögg. Fell hann með góðum orðstír. Þetta
sér Hreggviðr konungr ok eirir illa falli Sigurðar ok
keyrir hestinn sporum ok ríðr hart fram ok höggr ok
leggr til beggja handa bæði menn ok hesta, svá at allt
hrökkr undan. Beit sverðit sem í vátn brygði. Umgerðin
var öll gulli búin, þar er bæta þótti, ok í aptra hjalti
sverðsins váru leystir lífsteinar þeir, er eitr ok sviða
drógu ór sárum,ef í váru skafnir. Ríðr hann svá styggr
fram at merki Eireks konungs, at hann hefir báðar
hendr blóðgar til axla. Stundum drap hann tvá eða þrjá
í einu höggi, þar til er þeir kómu í móti honum Grímr
ægir ok Þórðr, ok hjuggu báðir senn til hans, en konungr
varðist svá vel, at hann var ekki sárr. Í því blés
Grímr með svá miklum galdri, at hestrinn viknaði, svá
at hann reiddi til falls. Konungr hljóp þá af baki ok
hjó þá enn til beggja handa. Hlóð hann svá hávan valinn
í kringum sik, at honum tók í belti. Hann hjó þá
tveim höndum til Gríms ægis, en hann blés í mót, svá
at sverðit hraut ór hendi honum. Þá tók hann öxi eina ok
laust með hamrinum í skallann á Þórði, svá at hann lá
lengi í óviti. Síðan hóf hann sik í lopt upp ok hljóp út yfir
valköstinn. Komþá móti honum Eirekr konungr ok hjó
með sverði til Hreggviðar, svá at þat gekk í sundr undir
hjöltunum, en ekki beit á herklæðin. Í því lagði Grímr
ægir neðan undir brynjuna, svá at í gegnum stóð, með
mæki. Konungrinn fell þar með mikilli hreysti ok góðum
orðstír, ok þykkir varla verit hafa frægri maðr í
Garðaríki en Hreggviðr konungr. Flýði þat lið allt, er
eptir var, en þó var meiri hlutr fallinn. Margt hafði ok
fallit af liði Eireks konungs. Var þá haldit upp friðskildi
ok gengu þeir til griða, er líf var gefit ok þat
vildu þiggja, en hinir drepnir, er eigi vildu þjóna Eireki
konungi, ok lýkr nú bardaganum.
Eptir þat váru flettir dauðir menn, en konungr gekk
í borgina með sínu föruneyti, ok höfðu alls kyns gleði
með drykk ok hljóðfærum. Líðr svá af nóttin, en um
morguninn kallar konungr á Grím ægi ok þá félaga,
at þeir skyldu hitta konungsdóttur, ok svá gerðu þeir. En
er þeir kómu í herbergi hennar, þá heilsaði hún Eireki
konungi ok var þó mjök grátin ok harmsfull. Eirekr
konungr gladdi hana ok sagðist skyldu bæta henni
mannamissi ok skaða þann, er hún hafði fengit, -- "ok
skaltu þiggja af mér hverja bæn, er þú vilt beðit hafa,
en oss samir at veita, ef þú vilt síðan oss samþykkja ok
várn vilja gera." Þá segir Ingigerðr konungsdóttir: "Eigi
má sá með réttu konungsnafn bera, er eigi heldr þat,
er hann lofar einni jungfrú. Mun ek þá yðr samþykkjast
ok gera yðvarn vilja, ef þér haldið yður orð ok
veitit mér bæn þá, er ek bið yðr, en fyrr en ek gangi
nauðig með nokkurum manni, þá skal ek fyrr heldr
veita mér bráðan bana, ok nýtr mín þá engi." Konunginum
rann mikill ástarhugr til hennar ok mælti: "Verði
sá níðingr, er eigi heldr orð sin við yðr, ok kjós á sömu
stundu, en ek skal veita." "Þat er fyrst bæn mín," segir
konungsdóttir, "at haugr sé orpinn eptir föður minn,
mikill ok vel innan gerr, ok hár skíðgarðr umhverfis
hauginn. Haugrinn skal standa langt burt í eyðimörk.
Bera skal gull ok góða gripi í hauginn hjá honum.
Hann skal vera í öllum sínum herklæðum ok gyrðr
sverði sínu. Hann skal sitja á stóli, ok skipa köppum
hans til beggja handa honum, þeim er fallit hafa. Á hestinum
Dúlcifal skal engi taka af yðrum mönnum, ok
hann skal sjálfráðr fara. Ek vil ráða fyrir fjórðungi ríkisins
um þrjá vetr ok þeir, sem ek skipa til með mér,
ok skulu þeir allir í friði ok náðum, sem mér til heyra.
Ek skal á hverju ári fá mann til burtreiðar við yðr eða
Sörkvi, kappa yðvarn, en ef ek fæ engan svá frægan
af mínum mönnum, at Sörkvi ríði af baki á þessum
tíma, þá skuluð þér ráða mínum kosti ok öllu ríkinu.
En ef Sörkvir verðr unninn, þá skuluð þit burtu verða
með öllu yðru föruneyti ok koma aldri í Garðaríki síðan,
en ek taki þá lönd ok ríki eptir föður minn, sem
réttr stendr til." Grímr ægir mælti: "Varla er þessi
bæn veitandi, því at hún stendr með djúpri grundan
ok langri forhugsan. Þykki mér yðr eigi standa, herra,
at vera svá lengi vánbiðill eptir nokkurri kvinnu, en
vel megið þér treysta Sörkvi, svá ok ráðum mínum ok
vitsmunum, at ekki mun til saka." Konungr svarar:
"Eigi hugða ek þat, konungsdóttir, at þér munduð
þessa beiðast, en þó mun ek efna orð mín við yðr, því
at ek treysti vel Sörkvi, at eigi fáið þér honum frægra
mann." Bundu þau þetta fastmælum ok skildu nú talit.
Grímr ægir mælti: "Ráð kom mér í hug, þat oss mun
duga. Vér skulum seið efla láta ok seiða til þess, at
Sörkvi skal engi vinna mega, hvárki í burtreið né einvígi,
nema sá, er hefir öll herklæði Hreggviðar konungs,
en haugrinn skal vera svá sterkr gerr með múr ok tígl,
at hann skal engi mennskr maðr opna mega. Munuð þér
vilja halda öll yður orð við konungsdóttur. Þér skuluð
jafnan senda menn eptir herklæðunum ok heita Gyðu,
systur yðvarri, þeim, er náð getr, ok eru þau þá í yðru
valdi, ella munu þeir eigi lífs aptr koma." Þótti konungi
þetta vel ráðit ok öllum þeim. Var nú haugr gerr
ok Hreggviðr konungr í settr. Ingigerðr gekk síðast ór
hauginum. Hún lét þangat færa með leynd tvenn herklæði
ok lagði í kné föður sínum. Var haugrinn síðan
aptr byrgðr ok um búit eptir forsögn Gríms ægis. Síðan
var ríkin skipt eptir skildögum ok allt fullgert, þat
er fyrr var sagt. Fekk konungsdóttir engan þann, er við
Sörkvi þyrði at reyna. Konungr sendi marga menn til
haugsins, ok kom engi aptr.
Grímr ægir stýrði Ermlandi. Þat er eitt konungssetr
í Garðaríki, ok undu þeir allir illa sínum hlut, er undir
hann þjónuðu. Þeir Þórðr Hléseyjarskalli áttu jafnan
mikit stríð við þá ofan ór Jötunheimabyggðinni frá Áluborg,
ok er þat margra frásagna vert, er þeir áttust við
í göldrum ok fölkynngi ok stórum orrostum, ok veitti
ýmsum verr, en hvárigum betr. Þeir Sörkvir ok Brynjólfr
váru í hernaði á sumrum ok höfðu landvörn fyrir
Eirek konung. Ingigerðr konungsdóttir sat í einum friðkastala
í ríki sínu ok hennar vildismenn ok var mjök
hugsjúk um sinn hag.