Illuga saga Gríðarfóstra
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Björn hét maðr. Hann var ráðgjafi konungs. Honum var allt illa gefit, er honum var sjálfrátt. Hann var lyginn ok lymskr at öllu, en þó eigi at síðr var hann inn mesti kappi ok varði land konungs fyrir víkingum, ok því mat konungr hann mikils. Björn öfundaði þat mjök, at Illugi var svá kærr Sigurði konungssyni, ok svá kom, at hann rægði hann við þá feðga ok sagði Illuga vera ótrúan konungssyni. Konungr hlýddi á þetta, en Sigurðr trúði því ekki. Ferr nú svá fram um nokkura tíma, at Sigurðr konungsson er heima hjá föður sínum í mikilli sæmd ok virðingu. Einn tíma bað Sigurðr föður sinn at fá sér skip ok menn ok segist vilja ór landi at afla sér fjár ok frægðar. Konungr sagði, at þat skyldi á mánaðarfresti búit vera, -- "ok Björn skal fara með þér," segir konungr, "en Illugi vil ek heima sé." Sigurðr svarar: "At vísu vil ek, at Illugi fari." En konungr sagði Björn skyldi fylgja honum, -- "því at hann er hverjum kappa meiri ok bilar aldri í stríði. Hann mun þér vera hollr ok trúr, sem hann hefir mér verit," sagði konungr, ok skilja þeir nú tal sitt. Eptir þetta gengr konungsson til Sviða ok segir Hildi tal þeira feðga. Hún segir son sinn ungan vera ok eigi í hernað fara mega. "Er hann ok ekki reyndr," segir hún, "vilda ek ok ekki heldr, at Björn brygði honum því, at hann þyrði ekki at berjast með þér í orrostu." Lýkr Hildr svá máli, en konungsson ferr heim til hallar ok er mjök óglaðr. Ambátt sú var hjá Hildi, er Sunnlöð hét. Hún var fjölkunnug ok in mesta kvöldriða. Hún hafði margan mann illa leikit. Hildr kemr at máli við Illuga ok biðr hann sækja pál í sel, er Sviði lét eptir. Hann játar því. Þat var síð dags, er Illugi gekk heiman. Hann fór hart ok kom til seljanna ok fann þar pálinn. Þá var myrkt af nótt, ok ferr þó frá selinu, ok er hann var skammt kominn, var hlaupit á bak honum svá hart, at hælarnir kómu framan á bringuna. Þetta kvikendi hafði vönd í hendi ok barði Illuga með. Hér var komin Sunnlöð. Illugi gengr ekki at síðr ok bar flagð þetta langa leið, þar til hann kemr at einum stórum steini. Hann keyrir flagðit niðr við steininn svá hart, at hryggrinn brotnar, ok lét hún svá líf sitt. Létti hann eigi sinni ferð fyrr en hann kemr heim. Hildr, móðir hans, var úti, er hann kom heim. Illugi var þá ófrýnn. Hildr var þá blíð. "Hafa nokkur nýtíðendi gerzt í þinni ferð, sonr minn?" sagði hún. "Fannstu pálinn, sem ek vísaði þér á?" "Já," segir Illugi. Hún mælti: "Fannstu nokkut stúlku mína, er ek sendi at afla mér eldiviðar?" Illugi sagði: "Varla ætla ek verri stúlka finnist, því at hún reið mér, en ek banaða henni með þeim hætti, at ek braut í henni hrygginn við stein." Hildr kvað hann mega vera í sendiferðum, "ok vil ek," segir hun, "at þú þjónir Sigurði konungssyni ok fylgir honum í víkingu." Illugi játar því blíðliga ok gladdist við þetta ok gengr inn með móður sinni ok sefr af nótt. At morgni býst Illugi at fara til konungshallar, kveðr áðr föður sinn ok móður, gengr síðan til hallarinnar ok kemr þar, þá konungr er yfir dagdrykkju. Hann gengr fyrir konung ok kveðr hann vel. Konungr tekr honum vel. En er Sigurðr konungsson sér Illuga, fagnar hann honum forkunnar vel ok biðr hann sitja hjá sér. Illugi gerir nú svá. Ferr svá fram nokkura daga, at Sigurðr er heima með föður sínum ok Illugi.