Þorsteins saga Víkingssonar
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Tírus inn mikli var konungr yfir Indíalandi. Hann var ágætr höfðingi sakir allra hluta. Hann átti sér ágæta drottning ok eina dóttur barna, er Tróna hét. Hún var allra kvenna fríðust, ólík flestum konum fyrir sakir vizku; bar hún af öllum konungadætrum. Þann mann er at nefna til sögunnar, er Kolr hét. Margt gott er af honum at segja, þat fyrst, at hann var stórr sem jötunn, ljótr sem fjándinn ok svá fjölkunnigr, at hann fór í jörðu ok á ok límdi saman stóð ok stjönur. Hann var svá mikil hamhleypa, at hann brást í ýmissa kvikenda líki. Hann fór ýmist með vindum eða í sjó. Hann hafði svá mikinn hring á herðdum, at ef hann stóð réttr, bar hæra kryppuna en höfuðit. Hann fór til Indíálands með mikinn her ok felldi Tírus frá landi, en gekk at eiga Trónam ok tók undir sik land ok þegna ok gerðist konungr yfir. Hann átti mörg börn við Trónu, ok brá þeim meir í föður ætt en móður. Kolr var kallaðr kroppinbakr. Hann átti þrjá kostgripi: Þat var sverð, svá góðr gripr, at ekki var betra borit í þann tíma. Sverðit hét Angrvaðíll. Annarr gripr var gullhringr, er Glæsir hét. Þriði var horn. Þat var náttúra drykkjar þess, er í var neðra gólfi, at hverr, sem af drakk, fekk vanheilsu þá, er lepra heitir, ok óminni svá mikit, at hann mundi engan þann hlut, sem áðr hafði verit, en ef drukkit var af efra hlut hornsins, þá bættist þegar. Elzt barn þeira var Björn blátönn. Tönn hans var blá at lit ok stóð hálfrar annarrar alnar fram ór munni hans. Opt banaði hann þar með mönnum í bardögum eða þá hann var reiðr. Dís hét dóttir Kols. It þriðja barn þeira hét Hárekr. Þá hann var sjau vetra, var hann sköllóttr um allt höfuð. Hauss hans var svá harðr sem stál. Því var hann járnhauss kallaðr. It fjórða barn þeira hét Ingjaldr. Vörr hans in efri var alnar löng frá nefi. Því var hann kállaðr Ingjaldr trana. Þat var gaman þeira bræðra, þá þeir váru heimá, at Björn blátönn hjó, sem hann gat, tönn sinni í haus Háreki, bróður sínum, ok skaðaði hann ekki. Ekki festi vápn á vörr Ingjalds trönu. Kolr kroppinbakr lét seiða til þess, at ekki vápn skyldi at bana verða öllu hans afsprengi utan sverðit Angrvaðill. Ekki járn bítr þau annat. En þá Kolr var fullgamall, dó hann illuni dauða. Þá var Tróna vanheil ok varð léttari ok átti son, er Kolr hét eptir föður sínum. Hann var svá líkr föður sínum sem hann var honum skyldr. Þegar Kolr var vetrgamall, var hann mjök illskiptinn við ungmenni. Var hann kallaðr Kolr inn krappi. Dís giftist Jökli járnhrygg Hann var blár berserkr. Þau systkin skiptu arfi eptir föður sinn. Hlaut Dís hornit, en Björn blátönn sverðit, Hárekr hringinn, Ingjaldr konungdóm, en Kolr lausafé. Þrim vetrum eptir dauða Kols konungs giftist Tróná Herfinni jarli, syni Hróðmars konungs af Marseralandi, ok átti son við henni á fyrsta vetri, er Framarr hét. Hann var efniligr ok ólíkr bræðrum sínum. Nú þykki mér svá," segir Vífill, "at þú hættir eigi lífi þínu undir heljarmann þenna, sem engi bíta járn." "Eigi skal þat," segir Víkingr, "til skal hætta, hversu er ferr." Ok er Vífill sér, at honum er alvara í at berjast við Hárek, þá mælti hann: "Enn má ek segja fleira af Kolssonum: Vit Véseti höfðum landvörn með Háloga konungi. Heldum vit í hernað á sumrum. Þat var eitt sinn, at vit mættum Birni blátönn í Græningjasundi, ok börðumst vér með því móti, at Véseti sló með kylfu sinni á hönd Birni, svá at sverðit fellr ór hendi honum, ok náða ek þá sverðinu, ok keyrða ek hann í gegnum, ok lét hann svá líf sitt. Hefik borit síðan sverðit ok nú vil ek gefa þér þat, frændi." Hann sótti þá sverðit ok fekk Víking. Honum leizt vel á sverðit. Síðan bjóst Víkingr ok fór einn á báti. Þann sama dag kom hann til konungs hallar, er hólmstefnan átti at vera. Var þar allt tvist ok daprt. Gekk Víkingr fyrir konung ok kvaddi hann. Konungr spyrr hann at nafni. Víkingr segir til it sanna. Húnvör sat á aðra hönd konungi. Víkingr spyrr, hvárt hún beiddi hann at koma þar. Hún segir þat satt vera. Víkingr spyrr, með hverjum hætti hann skal á hólm ganga við Hárek. Konungr mælti: "Þú skalt eiga dóttur mína með sæmiligum mundi." Þessu játar Víkingr. Fastnar hann sér þá Húnvöru. Þótti flestum sem feigð mundi kalla at Víking, ef hann berðist við Hárek.