Lucian, Vitarum auctio
A. M. Harmon, Ed.

Ζεύς
τίς λοιπὸς ἡμῖν; [p. 506]

Ἑρμῆς
καταλείπεται ὁ Σκεπτικὸς ^ οὗτος. σὺ ὁ Πυρρίας πρόσιθι καὶ ἀποκηρύττου κατὰ τάχος. ἤδη μὲν ὑπορρέουσιν οἱ πολλοὶ καὶ ἐν ὀλίγοις ἡ πρᾶσις ἔσται. ὅμως δὲ τίς καὶ τοῦτον ὠνήσεται;

Ἀγοράστης
ἔγωγε. ἀλλὰ πρῶτον εἰπέ μοι, σὺ τί ἐπίστασαι;

Πύρρων
οὐδέν.

Ἀγοράστης
πῶς τοῦτο ἔφησθα;

Πύρρων
ὅτι οὐδὲν ὅλως εἶναί μοι δοκεῖ.

Ἀγοράστης
οὐδὲ ἡμεῖς ἄρα ἐσμέν τινες;

Πύρρων
οὐδὲ τοῦτο οἶδα.

Ἀγοράστης
οὐδὲ ὅτι σύ τις ὢν τυγχάνεις;

Πύρρων
πολὺ μᾶλλον ἔτι τοῦτο ἀγνοῶ.

Ἀγοράστης
ὢ τῆς ἀπορίας. τί δέ σοι τὰ σταθμία ταυτὶ βούλεται;

Πύρρων
ζυγοστατῶ ἐν αὐτοῖς τοὺς λόγους καὶ πρὸς τὸ ἴσον ἀπευθύνω, καὶ ἐπειδὰν ἀκριβῶς ὁμοίους τε [p. 508] καὶ ἰσοβαρεῖς ἴδω, τότε δὴ τότε ἀγνοῶ τὸν ἀληθέστερον

Ἀγοράστης
. τῶν ἄλλων δὲ τί ἂν πράττοις ἐμμελῶς;

Πύρρων
τὰ πάντα πλὴν δραπέτην μεταδιώκειν.

Ἀγοράστης
τί δὲ τοῦτό σοι ἀδύνατον;

Πύρρων
ὅτι, ὦγαθέ, οὐ καταλαμβάνω.

Ἀγοράστης
εἰκότως: βραδὺς γὰρ καὶ νωθής τις εἶναι δοκεῖς. ἀλλὰ τί σοι τὸ τέλος τῆς ἐπιστάσεως;

Πύρρων
ἡ ἀμαθία καὶ τὸ μήτε ἀκούειν μήτε ὁρᾶν.

Ἀγοράστης
οὐκοῦν καὶ τὸ τυφλὸς ἅμα καὶ κωφὸς εἶναι λέγεις;

Πύρρων
καὶ ἄκριτός γε προσέτι καὶ ἀναίσθητος καὶ ὅλως τοῦ σκώληκος οὐδὲν διαφέρων.

Ἀγοράστης
ὠνητέος εἶ διὰ ταῦτα. πόσου τοῦτον ἄξιον χρὴ φάναι;

Ἑρμῆς
μνᾶς Ἀττικῆς:

Ἀγοράστης
λάμβανε. τί φής, ὦ οὗτος; ἐώνημαι σε; [p. 510]

Πύρρων
ἄδηλον.

Ἀγοράστης
μηδαμῶς: ἐώνημαι γὰρ καὶ τἀργύριον κατέβαλον.

Πύρρων
ἐπέχω περὶ τούτου καὶ διασκέπτομαι.

Ἀγοράστης
καὶ μὴν ἀκολούθει μοι, καθάπερ χρὴ ἐμὸν οἰκέτην.

Πύρρων
τίς οἶδεν εἰ ἀληθῆ ταῦτα φής;

Ἀγοράστης
ὁ κῆρυξ καὶ ἡ μνᾶ καὶ οἱ παρόντες.

Πύρρων
πάρεισι γὰρ ἡμῖν τινες;

Ἀγοράστης
ἀλλ᾽ ἔγωγέ σε ἤδη ἐμβαλὼν ἐς τὸν μυλῶνα πείσω εἶναι δεσπότης κατὰ τὸν χείρω λόγον.

Πύρρων
ἔπεχε περὶ τούτου.

Ἀγοράστης
μὰ Δί᾽, ἀλλ᾽ ἤδη γε ἀπεφηνάμην.

Ἑρμῆς
σὺ μὲν παῦσαι ἀντιτείνων καὶ ἀκολούθει τῷ πριαμένῳ, ὑμᾶς δὲ εἰς αὔριον παρακαλοῦμεν: ἀποκηρύξειν γὰρ τοὺς ἰδιώτας καὶ βαναύσους καὶ ἀγοραίους βίους μέλλομεν.