Κνήμων καὶ Δάμνιππος.
Κνήμωντοῦτο ἐκεῖνο τὸ τῆς παροιμίας: ὁ νεβρὸς τὸν λέοντα. Δαμασίας
τί ἀγανακτεῖς, ὦ Κνήμων; Κνήμων
πυνθάνῃ ὅ τι ἀγανακτῶ; κληρονόμον ἀκούσιον καταλέλοιπα κατασοφισθεὶς ἄθλιος, οὓς ἐβουλόμην ἂν μάλιστα σχεῖν τἀμὰ παραλιπών. Δαμασίας
πῶς τοῦτο ἐγένετο; Κνήμων
Ἑρμόλαον τὸν πάνυ πλούσιον ἄτεκνον ὄντα ἐθεράπευον ἐπὶ θανάτῳ, κἀκεῖνος οὐκ ἀηδῶς τὴν θεραπείαν προσίετο. ἔδοξε δή μοι καὶ σοφὸν τοῦτο εἶναι, θέσθαι διαθήκας ἐς τὸ φανερόν, ἐν αἷς ἐκείνῳ καταλέλοιπα τἀμὰ πάντα, ὡς κἀκεῖνος ζηλώσειε καὶ τὰ αὐτὰ πράξειε. Δαμασίας
τί οὖν δὴ ἐκεῖνος; Κνήμων
ὅ τι μὲν αὐτὸς ἐνέγραψε ταῖς ἑαυτοῦ διαθήκαις οὐκ οἶδα ἐγὼ γοῦν ἄφνω ἀπέθανον τοῦ τέγους μοι ἐπιπεσόντος, καὶ νῦν Ἑρμόλαος ἔχει τἀμὰ ὥσπερ τις λαβραξ καὶ τὸ ἄγκιστρον τῷ δελέατι συγκατασπάσας. [p. 147] ΔΑΜ Οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτόν σε τὸν ἁλιέα: ὥστε σόφισμα κατὰ σαυτοῦ συντέθεικας. Κνήμων
ἔοικα: οἰμώζω τοιγαροῦν.