A.“ὁμόκλησα” Hom. (v. infr.), S.El.712 ; Ion. Iterat. ὁμοκλήσασκε (v. infr.) :—Ep. Verb, call or shout to, c. dat., either to encourage, “ὁμόκλεον ἀλλήλοισι” Il.15.658 : once in Trag., “ἵπποις ὁμοκλήσαντες” S.El.712 ; or (more freq.), to upbraid, threaten, “δεινὰ ὁμοκλήσας” Il.5.439, etc. ; “ὁμοκλήσας ἔπος ηὔδα” 6.54, etc. ; “μέγα δὲ Τρώεσσιν ὁμόκλα” 18.156 ; “ὁ δ᾽ υἱάσιν οἷσιν ὁμόκλα” 24.248 ; “μνηστῆρες δ᾽ ἄρα πάντες ὁμόκλεον” Od.21.360 : also c. dat. modi, “ὁμοκλήσασκέ τε μύθῳ” Il.2.199 ; “ὁμόκλησάν τ᾽ ἐπέεσσιν” 23.363 : c. inf., command loudly, call on one to do, 16.714. (Spir. asp. indicated by “κέκλεθ᾽ ὁμοκλήσας” Il.20.365 (v.l. κέκλετ᾽ ὀμ-), spir. lenis by “ὑπ᾽ ὀμοκλῆς” Hes.Sc.341, h.Cer.88, Call.Del.158 : the former is perh. due to the mistaken idea of connexion with ὁμός.)
ὁμοκλ-άω , Ep. impf. 3pl. ὁμόκλεον (as if from ὁμοκλ-κλέω , cf. ὁμοκλεῖ: ἀπειλεῖ, βοᾷ, Hsch.) and 3sg. ὁμόκλα_ (v. infr.) : aor.