II. Pīsōnĭ-ānus , a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian: “Pisoniana conjuratio,” Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.
This text is part of:
View text chunked by:
Pīso , ōnis, m.,