I.to take to one's self from a person or thing, to take away, take any thing from, to deprive of (syn.: demere, eximere, auterre, eripere).
I. Of things: “si ego memorem quae me erga fecisti bene, nox diem adimat,” would take away, consume, Plaut. Capt. 2, 3, 57: multa ferunt anni venientes commoda secum; multa recedentes adimunt, take them away with themselves, as a fine antithesis to secum ferunt, Hor. A. P. 175: “ut istas compedes tibi adimam, huic dem,” Plaut. Capt. 5, 4, 31: “metum,” Ter. And. 2, 2, 2; so id. Heaut. 3, 1, 13; id. Hec. 5, 3, 19; id. Phorm. 1, 3, 9: “Juppiter, ingentes qui das adimisque dolores,” Hor. S. 2, 3, 288: “animam,” Plaut. Mil. 3, 1, 137: “postquam adempta spes est,” Ter. And. 2, 1, 4: “alicui vitam,” Cic. Planc. 42: “pecuniam,” id. Quint. 15, 49: “somnum,” id. Att. 2, 16: “libertatem,” id. Dom. 9: “exercitum,” id. Phil. 11, 8: “aditum litoris,” Cic. Verr. 2, 5, 32: “omnia sociis,” Sall. C. 12, 5: “arma militibus,” Liv. 22, 44: “vires ad vincendum,” id. 23, 18: “imperium,” id. 22, 27: “pernicitatem,” Tac. H. 1, 79.—And absol.: “Qui propter invidiam adimunt diviti,” Ter. Phorm. 2, 1, 46.—Poet. with inf. as object: “adimam cantare severis,” Hor. Ep. 1, 19, 9 (cf. Gr. ἀφαιρήσομαι ἀείδειν, I will prohibit them to sing; so Ov. Pont. 1, 7, 47; Sil. 9, 425).—
II. Poet. of persons, to snatch away, to carry off: “hanc, nisi mors, mihi adimet nemo,” Ter. And. 4, 2, 14: “virgo, quae puellas audis adimisque leto,” Hor. C. 3, 22, 3.—(For the distinction between demere, adimere, eximere, v. Lamb. ad Cic. Fam. 1, 7; cf. Cic. Rep. 2, 31; Bentl. Hor. C. 4, 15, 18; and cf. Doed. Syn. IV. pp. 123-126.)