I.to bring up to one's mind, to put one in mind of (in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).
I. In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.
(α).
Absol.: “qui admonent amice, docendi sunt,” Cic. N. D. 1, 3: “amicissime admonere,” id. Att. 7, 26: “si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,” Tac. A. 15, 45 fin.: “admonitus in somnis,” Vulg. Matt. 2, 22.—
(β).
Aliquem alicujus rei: “admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae,” Sall. C. 21: “quoniam nos tanti viri res admonuit,” id. J. 95: “admonere aliquem foederis,” Liv. 35, 13; 5, 51: “judices legum et religionis,” Suet. Tib. 33: “admonitus hujus aeris alieni,” Cic. Top. 1, 5: “aetatis et condicionis admoneri,” Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted: “adversae res admonuerunt religionum,” Liv. 5, 51; 5, 46, 6: “veterum recentiumque admonens,” Tac. H. 3, 24.—
(γ).
Aliquem de aliqua re: “de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,” Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: “ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,” id. Rep. 1, 9: “de moribus civitatis tempus admonuit,” Sall. C. 5: “admonuit eos de auxiliis Dei,” Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of: “de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,” Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—
(δ).
With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.): “ridiculum est te istuc me admonere,” Ter. Heaut. 2, 3, 112: “illud te esse admonitum volo,” Cic. Cael. 3, 8: “jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,” id. Off. 2, 19, 68: “illud me praeclare admones,” id. Att. 9, 9: “sin quippiam essem admonitus,” id. Fam. 5, 8: “multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,” id. N. D. 2, 66: “eam rem nos locus admonuit,” Sall. J. 79.— (ε) With acc. and inf.: “admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,” Cic. Planc. 34, 85 B. and K.: “et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,” Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—(ζ) With a rel. clause: “meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,” Cic. Fam. 5, 2.—(η) With ut or ne: “admonebat me res, ut, etc.,” Cic. Off. 2, 19, 67: “Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,” id. Fam. 9, 6: “ea res admonet, ut, etc.,” Tac. A. 3, 25; so, “corresp. with moneo,” Sen. Ep. 24, 16.—(θ) With the simple subj. (in the historians): “simulque admonerent liberis suis prospiceret,” Nep. Ph. 1: “nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,” Tac. A. 13, 5: “admonuit negotiis abstineret,” Suet. Tib. 50: “illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,” Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—(ι) With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.): “ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,” Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: “easdem decedere campis admonuit,” Verg. G. 4, 186; so, “Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,” id. A. 9, 109: “sol acrior ire lavatum admonuit,” Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150: “nihil agere quod non prosit, fabella admonet,” Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67: “regrediendum (sc. esse sibi),” Tac. Agr. 25.—(κ) With ad and the gerund.: “ad thesaurum reperiendum,” Cic. Div. 2, 65, 134.—(λ) With abl. of means or cause: “de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,” Cic. Har. Resp. 21, 44: “proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,” Caes. B. C. 2, 14: “divinā admonitus plagā,” Vulg. 2 Macc. 9, 11.—
II. Esp.
A. To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.: “cum memor anteactos semper dolor admonet annos,” Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet): “admonuit dominae deseruitque Venus,” id. 1, 5, 40: “nomen, quod possit equorum Admonuisse,” Ov. M. 15, 543.—
B. Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun: “cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,” Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.—
C. In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor): “telo admonuit bijugos,” Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.: “liberos verberibus,” Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.