I. A state of body, and esp. of mind produced in one by some influence (cf. affectio, I.), a state or disposition of mind, affection, mood: adfectuum duae sunt species: alteram Graeci πάθος vocant, alteram ἦθος, Quint. 6, 2, 8: “qualis cujusque animi adfectus esset, talem esse hominem,” Cic. Tusc. 5, 16, 47: “dubiis adfectibus errat,” Ov. M. 8, 473: “mentis,” id. Tr. 4, 3, 32: “animi,” id. ib. 5, 2, 8: “diversos adfectus exprimere, flentis et gaudentis,” Plin. 34, 8, 19, n. 10: “adfectu concitati,” Quint. 6, 2, 8: “adfectus dulciores,” id. 10, 1, 101; 1, 11, 2; 6, 1, 7 al.—Of the body: “supersunt alii corporis adfectus,” Cels. 3, 18; 2, 15.—
II. Esp.
A. Love, desire, fondness, good-will, compassion, sympathy (postAug.): “opes atque inopiam pari adfectu concupiscunt,” Tac. Agr. 30: “si res ampla domi similisque affectibus esset,” Juv. 12, 10: “parentis,” Suet. Tit. 8: “adfectu jura corrumpere,” Quint. Decl. 6, 11.—
B. In Lucan and in later prose, meton. for the beloved objects, the dear or loved ones (in plur.; cf. “adfectio, II. C.): tenuit nostros Lesbos adfectus,” Luc. Phars. 8, 132: milites, quorum adfectus (wives and children) in Albano monte erant, Capitol. Maxim. 23; id. Anton. Phil. 24; hence, adfectus publici, the judges as representatives of the people, Quint. Decl. 2, 17 al.—
C. In Seneca and Pliny, low, ignoble passion or desire: “adfectus sunt motus animi improbabiles subiti et concitati,” Sen. Ep. 75; Plin. Pan. 79, 3.—