I.inf. effulgĕre, Verg. A. 8, 677; Claud. VI. Cons. Hon. 546), v. n., to shine or gleam forth, to glitter (not anteAug.).
I. Lit.: “nova lux oculis effulsit,” Verg. A. 9, 731; cf. Liv. 22, 1; 28, 15; 41, 21: “auro Ductores longe effulgent,” Verg. A. 5, 133; cf.: “auro (fluctus),” id. ib. 8, 677: “nimbo (Pallas),” id. ib. 2, 616 (Forbig. ad loc.; “Rib. and Lad. limbo): veste nivea (sacerdos),” Sil. 3, 695: “ornatu,” Tac. A. 13, 13: “sol,” Vulg. Sirach, 50, 7.—
II. Trop.: “omnis Graeciae fabulositas ex hoc primum sinu effulsit,” Plin. H. N. 4 init.; Liv. 45, 7: “audacia aut insignibus effulgens,” Tac. H. 4, 29: “sensus aliquis argută et brevi sententiă,” id. Or. 20; cf. Quint. 10, 6, 5.