I.gen. sing. harmoniaï, Lucr. 3, 131), f., = ἁρμονία, an agreement of sounds, consonance, concord, harmony; pure Lat. concentus.
I. Lit.: “velut in cantu et fidibus, quae harmonia dicitur,” Cic. Tusc. 1, 10, 20; cf.: “harmoniam ex intervallis sonorum nosse possumus: quorum varia compositio etiam harmonias efficit plures,” id. ib. 1, 18, 41: “ad harmoniam canere mundum,” id. N. D. 3, 11, 27: “numeros et geometriam et harmoniam conjungere,” id. Rep. 1, 10; Vitr. 5, 4, 6.—
II. Transf.
A. Concord, harmony; in gen., Lucr. 3, 131: “neque harmoniā corpus sentire solere,” id. 3, 118: “nam multum harmoniae Veneris differre videntur,” id. 4, 1248.—