I. To cry out to, to call upon, in a good or bad sense.
A. In a good sense (class.), to call upon for assistance, to invoke.
(α).
With acc.: “comitem suum inclamavit,” Cic. Inv. 2, 4, 14: “Fulvium Taurea nomine inclamavit,” Liv. 26, 15, 11: “delphinus inclamatus a puero,” Plin. 9, 8, 8, § 25: nomen alicujus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—
(β).
Absol.: “ita te para, ut, si inclamaro, advoles,” call out, Cic. Att. 2, 18 fin.; cf. id. ib. 2, 20, 5: “nemo inclamavit patronorum,” id. de Or. 1, 53 fin.: “quasi inclamaret aut testaretur locutus est,” Quint. 11, 3, 172.—
B. In a bad sense, to call out against, exclaim against, rebuke, scold, revile, abuse (mostly ante-class. and post-Aug.; perh. not in Cic.): inclamare conviciis et maledictis insectari, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.: “nolito acriter Eum inclamare,” Plaut. Cist. 1, 1, 111: “aliquem,” id. Mil. 4, 2, 44; id. Stich. 2, 2, 4; id. Truc. 3, 2, 4: “in aliquem,” to cry out aloud, Gell. 5, 9 fin.: “contra aliquem voce quam maximā,” Aur. Vict. Epit. 12 fin.; cf.: “quo tu turpissime, magnā Inclamat voce,” Hor. S. 1, 9, 76: “pastorum unus ... inclamat alios, quid cessarent, cum, etc.,” loudly remonstrates, Liv. 10, 4, 8.—