I.to point out, indicate (class.).
I. In gen., to show, declare, disclose, make known, reveal, betray.
A. Of persons: “rem omnem dominae indicavit,” Cic. Clu. 64, 180: “Catilina non se purgavit, sed indicavit,” id. Mur. 25, 51: “conscios delendae tyrannidis,” id. Tusc. 2, 22, 52: jam me vobis indicabo, will betray or accuse myself, id. Arch. 11, 28: “indicabo meum consilium tibi,” id. Fam. 10, 21, 2: “rem patri,” Ter. Ad. 4, 4, 19: “causam publicae pestis,” Liv. 8, 18, 4: “de conjuratione,” to give information, inform, Sall. C. 48, 4: “quis tibi de epistulis istis indicavit,” Cic. Fl. 37, 92; Sall. C. 30, 6: “aliquid in vulgus,” to make publicly known, Cic. Univ. 2: “satis est actori sic indicare,” Quint. 4, 2, 7.—With rel. clause: “contentus indicare quid facti sit,” Quint. 4, 2, 128.—With acc. and inf.: “digitis ita figuratis ut temporis et aevi (Janum) esse deum indicent,” Plin. 34, 7, 16, § 33.—
B. Of things concr. and abstr.: “vultus indicat mores,” shows, indicates, Cic. Leg. 1, 9; id. Brut. 94, 324: “lacrimis dolorem,” Nep. Att. 4 fin.: “hoc res ipsa indicat,” Ter. Eun. 4, 3, 16: “id esse verum parva haec fabella indicat,” Phaedr. 1, 15, 3: “supercilia maxime indicant factum,” Plin. 11, 37, 51, § 138: “ut epularum sollemnium fides ac tibiae ... indicant,” Cic. de Or. 3, 51, 197. — Pass.: “aetas veterinorum indicatur dentibus,” Plin. 11, 37, 64, § 168: “cum res non gesta indicatur, sed ut sit gesta ostenditur,” Quint. 9, 2, 40. —
II. In partic.
A. To intimate, give a hint of, to state briefly, mention: “indicare convenit, quae prodit Onesicritus,” Plin. 6, 23, 26, § 96: “aliquid obiter,” id. 33, 1, 5, § 15: “nominatim,” id. 15, 14, 15, § 49: “ut indicavimus,” id. 36, 15, 24, § 115.—
B. To set or tell the price of a thing, to value, put a price on: hanc eme. Do. Modo ut sciam, quanti indicet, etc., Plaut. Pers. 4, 4, 25: “indica, fac pretium,” id. ib. 37: “cum postulasset, ut sibi fundus semel indicaretur,” Cic. Off. 3, 15, 62. —