I.a. [in-roro], to wet or moisten with dew, to bedew.
I. Lit.: “noctibus vas tegendum erit, ne irroretur,” Col. 12, 24, 2: “uvas,” id. 12, 39, 1: “interdum Auster irrorat,” brings dew, id. 11, 2, 93: “flores,” id. 9, 14, 10.—
II. Transf., in gen., to moisten, besprinkle, wet: “crinem aquis,” Ov. M. 7, 189: “liquores Vestibus et capiti,” to besprinkle, id. ib. 1, 371: “liquorem mensis,” Sil. 11, 302: “assiduis irroras flatibus annum (of the Zephyr),” Claud. Rapt. Pros. 2, 75: “irrorat pestifer (aër) undis,” falls upon in dew, Col. 10, 331: “lacrimae misero de corpore jactis irrorant foliis,” Ov. M. 9, 369. —Absol.: “extremo irrorat Aquarius anno,” Verg. G. 3, 304: “oleo viridi,” Col. 12, 47, 5: “aceto,” Cels. 7, 19: “oculos lacrimis,” Sil. 2, 123.—