I.a calling to mind, a cursory speaking of, a making mention, mentioning, naming, mention: “civitatis,” Cic. Verr. 2, 5, 64, § 166: “casu in eorum mentionem incidi,” accidentally happened to mention them, id. Div. in Caecil. 15, 50: “tui,” mention of you, id. Att. 5, 9, 3: “Graecorum,” Juv. 3, 114.—With a foll. ut: “mentionem fecit, ut reperirem, etc.,” Plaut. Cist. 1, 2, 15: “mentione illatā a tribunis, ut liceret,” Liv. 4, 1, 2; 4, 8, 4: “mentionem facere alicujus rei,” to make mention of a thing, mention it, Cic. Rosc. Am. 2, 5: “mentionem de aliquā re,” id. Agr. 3, 2, 4: “de quo feci supra mentionem,” id. Leg. 3, 6, 14: “mentionem movere alicujus rei,” Liv. 28, 11: “mentionem habere accusatorum,” to make mention of, to mention, id. 38, 56: “mentionem rei incohare,” id. 29, 23: “mentionem condicionum jacere,” Vell. 2, 65, 1: mentionem facere, with acc. and inf., to mention: “noli facere mentionem, te has emisse,” Plaut. Most. 3, 2, 126: “in senatu consules faciunt mentionem, placere statui, si, etc.,” Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95: “mentio in senatu facta,” id. Att. 1, 13, 3; Liv. 6, 6, 2: “qua de re tecum mentionem feceram,” Plaut. Pers. 1, 3, 29: “fac mentionem cum avonculo,” id. Aul. 4, 7, 4: “ubi mentionem ego fecero de puellā, mihi ut despondeat,” to propose for a girl, Plaut. Aul. 2, 2, 27.—In plur.: “secessionis mentiones ad vulgus militum sermonibus occultis serere,” suggestions, hints, Liv. 3, 43, 2.
mentĭo , ōnis, f. from root man-, men-; v. memini,