I.of or belonging to a woman, womanly, female, feminine.
I. Adj. (class.): “loci muliebres, ubi nascendi initia consistunt,” Varr. L. L. 5, 3: “facinus,” Plaut. Truc. 4, 3, 35: “comitatus,” Cic. Mil. 10, 28: “vox,” id. de Or. 3, 11, 41: “vestis,” Nep. Alc. 10, 6: “venustas,” Cic. Off. 1, 36, 130: “fraus,” Tac. A. 2, 71: “impotentia,” id. ib. 1, 4: “certamen, i. e. de mulieribus,” Liv. 1, 57: “jura,” id. 34, 3: “Fortuna Muliebris, worshipped in memory of the wife and mother of Coriolanus, who persuaded him to retreat,” Val. Max. 1, 8, 4; Liv. 2, 40.—
B. In a reproachful sense, womanish, effeminate, unmanly: parce muliebri supellectili. Mi. Quae ea est supellex? Ha. Clarus clamor sine modo, Plaut. Poen. 5, 3, 26 sq.: animum geritis muliebrem, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61 (Trag. Rel. p. 227 Rib.): “muliebris enervataque sententia,” Cic. Tusc. 2, 6, 15.—Gram. t. t., feminine (opp. virilis): “vocabulum,” Varr. L. L. 9, § 40 sq. Müll.—
II. Subst.: mŭlĭĕbrĭa , ĭum, n.
A. = pu denda muliebria, Tac. A. 14, 60: “muliebria pati,” to let one's self be used as a woman, id. ib. 11, 36.—
B. Womanish things: “muliebria cetera,” Plin. 37, 2, 6, § 17 = menstrua: “desierant Sarae fieri muliebria,” Vulg. Gen. 18, 11.—Hence, adv.: mŭlĭĕ-brĭter .
1. In the manner of a woman, like a woman: “nec muliebriter Expavit ensem,” Hor. C. 1, 37, 22: “ingemiscens,” Plin. 35, 11, 40, § 140: “flere,” Spart. Hadr. 14, 5: “Hunni equis muliebriter insidentes,” in the manner of women, Amm. 31, 2, 6.—
2. Womanishly, effeminately: si se lamentis muliebriter lacrimisque dedet. Cic. Tusc. 2, 21, 48: “ne quid serviliter muliebriterve faciamus,” id. ib. 2, 23, 55: “Antinăum suum muliebriter flere,” Spart. Hadr. 14, 5.