previous next
nōbĭlĭto , āvi, ātum, 1, v. a. nobilis.
I. To make known, to render famous or renowned: “disciplinā militari nobilitatus est,Nep. Iphic. 1, 1: “poëtae post mortem nobilitari volunt,Cic. Tusc. 1, 15, 34: “spectata ac nobilitata virtus,id. Fl. 26, 63: “neque enim ex te umquam es nobilitatus,id. Sen. 9, 27: “famam,Liv. 1, 16.—Also in an unfavorable sense, to render notorious: ne eam malefactis nobilitarent, Titin. ap. Non. 352, 8: “stultum adulescentulum nobilitas flagitiis,Ter. Eun. 5, 7, 20: “Phalaris, cujus est nobilitata crudelitas,Cic. Off. 2, 7, 26: “adulterio nobilitatus,Plin. 29, 1, 5, § 8.—
II. To render excellent, to ennoble, improve: “qui novitatem suam multis rebus nobilitaverat,Vell. 2, 96, 1: “Auster vites nobilitat,Pall. 1, 6, 7: “quae nobilitatos maritos non haberent, ne innobilitatae remanerent,Lampr. Heliog. 4, 3.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Cornelius Nepos, Iphicrates, 1.1
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 29.8
    • Livy, The History of Rome, Book 1, 16
    • Cicero, De Senectute, 9
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 1.15
    • Cicero, De Officiis, 2.7
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: