previous next
obtūtus , ūs, m. obtueor,
I.a seeing, looking at or upon any thing (class., but in prose always with oculorum, unless this word is obviously supplied by the context; cf. aspectus): obtutu quasi obtuitu a verbo tuor quod significat video, Paul. ex Fest. p. 187 Müll.: “oculorum,Cic. de Or. 3, 5, 17; so id. Univ. 8; id. N. D. 3, 4, 9: “obtutum aliquo figere, id. poët. N. D. 2, 42, 107: dum stupet, obtutuque haeret defixus in uno,Verg. A. 1, 495: “obtutu tacito stetit,id. ib. 12, 666: “defixa Latinus Obtutu tenet ora,id. ib. 7, 249: oculi in uno obtutu defixi, Sen. de Ira, 3, 4 init.Trop.: “in obtutu malorum,in the contemplation of, Ov. Tr. 4, 1, 39.—In plur.: “nil intecurrens obtutibus,Prud. Hamart. 915.—
II. (Late Lat.) The eye: quis ita gemino obtutu eluminatus. Sid. Ep. 8, 11.—More freq. in plur.: “ita videri nostris obtutibus constitutis,Amm. 20, 3, 12; 24, 6, 8: “humi prostrati sub obtutibus ejus,id. 17, 8, 5.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Vergil, Aeneid, 1.495
    • Cicero, On Oratory, 3.5
    • Cicero, de Natura Deorum, 3.4
    • Ovid, Tristia, 4.1
    • Cicero, Timaeus, 8
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: