I.a reproach, scandal, disgrace, dishonor, opprobrium (not in Cic. or Cæs.; “syn.: dedecus, probrum, infamia). vereor, ne civitati meae sit opprobrio, si, etc.,” lest it should be a reproach, Nep. Con. 3, 4: “et turpitudo generis opprobrio multis fuit,” Quint. 3, 7, 19: “opprobria culpae,” Hor. Ep. 1, 9, 10.—
II. Transf.
A. A reproach, taunt, abuse, abusive word or language: “morderi opprobriis falsis, Hor Ep. 1, 16, 38: fundere,” id. ib. 2, 1, 146: “dicere,” Ov. M. 1, 758; Inscr. Lanuv. (133 B. C.) ap. Mommsen de Collegiis fin.—
B. Of persons, a reproach, disgrace (like the Gr. ἔλεγχος and ὄνειδος): “opprobria Romuli Remique,” Cat. 28, 14: “Cecropiae domus aeternum opprobrium,” Hor. C. 4, 12, 7: “pagi,” id. ib. 2, 13, 4; Ov. M. 8, 155: “majorum,” Tac. A. 3, 66.