I.“īvi,” Sen. Ep. 115, 15; Just. 11, 5, 10; Hyg. Fab. 103; “ii,” Sen. Clem. 1, 3, 3; Petr. 106, 1), 4 (fut. prosilibo for prosiliam, Auct. Quint. Decl. 4, 19), v. n. salio, to leap or spring forth, to spring up (class.).
I. Lit.: “quidnam hic properans prosilit,” Ter. Eun. 5, 7, 6: “repente prosiluerunt,” Cic. Cael. 26, 63: “ex tabernaculo,” Liv. 28, 14: “ab sede,” id. 2, 12: “puppe,” Luc. 8, 55: “stratis,” Val. Fl. 1, 310: “de capitis paterni Vertice (of Minerva),” Ov. F 3, 842: “e convivio,” Curt. 7, 4, 19: “de navi,” Just. 11, 5, 11: “in contionem,” Liv. 5, 2: “in proelium,” Just. 24, 8, 8: “ad accusationem,” Dig. 48, 2, 7: “ad flumen,” Suet. Caes. 32: “in publicum,” Petr. 82: “donec prosilit unus,” Hor. S. 1, 5, 21.—
B. Transf., of inanim. subjects, to spring or burst forth, to start out (poet. and in post-Aug. prose): “(sanguis) Emicat, et longe terebrata prosilit aura,” Ov. M. 6, 260: “prosiliunt lacrimae,” Mart. 1, 34, 2: “prosilit scintilla,” Ov. F. 4, 796: “castanea sponte prosiliens,” Plin. 15, 23, 25, § 93: “frutices in altitudinem prosiliunt,” shoot up, grow, Col. 7, 6, 1: “Peloponnesi prosilit cervix,” i. e. the isthmus begins and runs out, Plin. 4, 3, 4, § 8.—
II. Trop.
B. To start up, to hasten (poet.): “prosilui amicum castigatum,” Plaut. Trin. 1, 2, 179.—