I.subst. quiddam, pron. indef., a certain, a certain one, somebody, something (v. aliquis init.): “quidam ex advocatis,” Cic. Clu. 63, 177: “quidam de collegis nostris,” id. Fam. 11, 21, 5: “quaedam certa vox,” id. de Or. 3, 12, 44: “inopem quendam describere,” id. Att. 7, 16: quodam tempore, a certain (indefinite) time, once upon a time, once, id. Fin. 5, 2, 4. — In plur., some: “excesserunt urbe quidam, alii mortem sibi consciverunt,” Liv. 45, 10: “quaedam quaestiones,” Cic. Top. 21, 79.—Also with gen.: “quidam bonorum caesi,” Tac. A. 1, 49: “quibusdam Andriorum persuasit, etc.,” Liv. 31, 45, 7.— Often with an adj. to soften the assertion: “timiditate quādam ingenuā,” Cic. de Or. 2, 3, 10: “qui virtutem duram et quasi ferream quandam esse volunt,” id. Lael. 13, 48.—Subst.: quiddam , something; with gen.: “quiddam mali,” Cic. Leg. 3, 10, 23. — Without gen.: “quiddam divinum,” something divine, Cic. Ac. 1, 9, 33.— Plur.: “quaedam, si credis consultis, mancipat usus,” Hor. Ep. 2, 2, 159.
quīdam , quaedam, quoddam, and