I.to flash back, reflect a shining light; to shine bright, glitter, glisten (mostly poet.).
I. Lit., Lucr. 2, 800: “fervidus ille Canis stellarum luce refulget, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114: Cynosura,” id. ib. 2, 41, 106: “nautis Stella,” Hor. C. 1, 12, 28: “ut sol a liquidā saepe refulget aquā,” Ov. A. A. 2, 722: “cum caerula nubes Solis inardescit radiis longeque refulget,” Verg. A. 8, 623: “galea radiis refulget,” id. ib. 9, 374: “Aeneas clarā in luce refulsit,” id. ib. 1, 588; cf. id. ib. 2, 590: “Venus roseā cervice,” id. ib. 1, 402: “corpus versicolori veste,” Liv. 7, 10: “discolor auri aura per ramos,” Verg. A. 6, 204; Plin. 37, 7, 25, § 92: “armis refulgentibus,” Liv. 8, 10.— Poet.: “late refulgent Ossibus campi,” Sil. 9, 190. —
II. Trop.: “splendidaque a docto fama refulget aevo,” Prop. 3, 20 (4, 19), 8: “Jovis Tutela refulgens,” Hor. C. 2, 17, 23: “si dolosi spes refulserit nummi,” Pers. prol. 12; cf.: “tum refulsit certa spes liberorum parentibus,” Vell. 2, 103, 4; Plin. 35, 9, 36, § 60; Sedul. 2, 227; 4, 153.