I.sudden, hasty, unlooked for, unexpected (freq. and class.): “adventus hostium (opp. exspectatus),” Cic. Rep. 2, 3, 6; so (opp. meditata et praeparata) id. Off. 1, 8, 27: “unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus?” id. Agr. 2, 22, 60: “sentit omnia repentina et nec opinata esse graviora,” id. Tusc. 3, 19, 45; cf.: “repentinus inopinatusque finis vitae,” Suet. Caes. 87 (shortly before, subita celerisque mors): “vis repentina et inexspectata,” Cic. de Or. 2, 55, 225: “consilium (with temerarium),” id. Inv. 2, 9, 28: “exercitus (with tumultuarius),” Liv. 41, 10; cf. “cohors,” id. 41, 1: “venenum (with praeceps),” Tac. A. 12, 66: “periculum,” Caes. B. G. 3, 3: “bonum,” Ter. And. 5, 4, 35: “mors,” Cic. Clu. 62, 173; id. Div. 2, 35, 74: “edictum,” Cic. Verr. 2, 3, 14, § 36: “motus Galliae,” Caes. B. G. 5, 22: “tumultus ac defectio,” id. ib. 5, 26; cf. “tumultus,” Ov. M. 5, 5: “conjuratio Gallorum,” Caes. B. G. 5, 27 et saep.: “ignoti homines et repentini,” upstart, Cic. Brut. 69, 242; cf.: “repentina atque ex virtute nobilitas,” Liv. 1, 34: “consilium,” Nep. Paus. 4, 5.— “De repentino, adverb.,” suddenly, App. Flor. p. 353; id. de Deo Socr. p. 365, 14.— Comp.: “nimbus quanto repentinior est, tanto vehementior,” App. Mund. p. 61, 20 (al. repentinus). — Adv. (rare for repente): rĕpen-tīnō , suddenly, unexpectedly, Plaut. Ps. 1, 1, 37; Afran. ap. Charis. p. 193 P.; Cic. Quint. 4, 14; Caes. B. G. 2, 33.
rĕpentīnus , a, um, adj. repens,