I.inf. scitarier, Ov. M. 2, 741), v. freq. dep. a. [scio], to seek to know; to ask, inquire (poet. and late Lat.; in Cic. Or. 16, 52, read sciscitari; cf.: “interrogo, percunctor): scitari et quaerere causas,” Verg. A. 2, 105: “causam viae,” Ov. M. 2, 511: “causam adventūs,” id. ib. 2, 741: “omnia,” id. ib. 2, 548: “digna relatu,” id. ib. 4, 793: “scitanti deus huic de conjuge dixit,” id. ib. 10, 564: “quid veniat, scitatur,” id. ib. 11, 622: “Eurypylum scitatum oracula Phoebi Mittimus,” i. e. to consult, Verg. A. 2, 114: “sunt quae ex te solo scitari volo,” Plaut. Capt. 2, 2, 13; so, “ex aliquo,” to ask, inquire, Hor. Ep. 1, 7, 60: “ab aliquo,” Ov. M. 1, 775; 10, 357: “consulta numinum,” Amm. 24, 8, 4: “scitari, quid molirentur,” id. 18, 2, 2.
scītor , ātus, 1 (old