I. A coming into the place of another, a following after, succeeding, succession in office, possession, etc. (mostly post-Aug.): si merces Antonii oppressi poscitur in Antonii locum successio, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 17, 2: “Neronis principis successio,” Plin. 7, 13, 11, § 58: “quorum non dubia,” Tac. A. 4, 12; Suet. Tib. 15; 25; 55: “ad spem successionis admoveri,” id. Calig. 12; id. Oth. 4 fin.: “regni,” Just. 9, 2; App. M. 8, p. 210, 33; Lact. 6, 23, 17.—Plur.: “magistratibus judicia per annuas successiones permisit,” Just. 3, 3: “familiae, quae per successiones jus sibi vindicant,” Plin. 12, 14, 30, § 54: “morbi per successiones quasdam traduntur,” Plin. Ep. 1, 12, 4: “jura successionum,” Tac. G. 32: “doloris amotio successionem afficit voluptatis,” Cic. Fin. 1, 11, 37.—*
successĭo , ōnis, f. succedo, II..