I.destitute of reason; senseless, silly, foolish; mad, insane (syn.: “excors, delirus, vesanus): aliis cor ipsum animus videtur: ex quo excordes, vaecordes concordesque dicuntur,” Cic. Tusc. 1, 9, 18; cf.: “vecors est turbati et mali cordis,” Fest. p. 372 Müll.: “ego te non vaecordem, non furiosum, non mente captum, non tragico illo Oreste dementiorem putem?” Cic. Pis. 20, 47; Liv. 4, 50, 4; 4, 49, 11; Ov. M. 5, 291; Hor. S. 2, 5, 74: “scelere et metu vecors,” Tac. H. 2, 23: “pavidi vecordesque in primam pugnantium aciem procurrunt,” Just. 24, 8, 3; “also: deformis habitu more vecordium in publicum evolat,” id. 2, 7, 10: “mens,” Cic. Sest. 55, 117: “impetus prope vecors,” Liv. 7, 15, 3: “pertinacia,” Val. Max. 9, 2, 4.—Comp.: “vecordior,” Aur. Vict. Caes. 40 med.—Sup.: “istius vaecordissimi mentem terrebant,” Cic. Dom. 55, 141; App. Mag. p. 274, 31.
vē-cors (vāecors ), cordis, adj. cor,