I.to ask, question, inquire, interrogate (syn.: percontor, sciscitor; class.).
I. In gen.: “hoc quod te interrogo, responde,” Plaut. Merc. 1, 2, 70: “pusionem quendam interrogat Socrates quaedam,” Cic. Tusc. 1, 34, 57: “aliquem de aliqua re,” id. Part. 1, 2; id. Vatin. 5, 13: “interrogas me, num,” id. Cat. 1, 5, 13.—Pass.: tunc sententiae interrogari coeptae, judgments or votes to be taken; esp., in the Senate: “interrogare sententias,” Suet. Caes. 21 fin.; Liv. 45, 25: “ad haec, quae interrogatus es, responde,” id. 8, 32: “testimonium interrogatus miles,” Suet. Tib. 71: “illa interrogavit illam: Qui scis? etc.,” Plaut. Ep. 2, 2, 65: “Clodius interrogabat suos, quis esset, qui, etc.,” Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Suet. Vesp. 23; id. Aug. 54: “illud interrogo,” I put this question, Liv. 8, 32: “nil plus interrogo,” I have no more to ask, Juv. 10, 72.—
II. In partic.
A. To interrogate judicially, to examine; to go to law with, bring an action against, sue: “testes in reos,” Plin. Ep. 1, 5: “bene testem,” to cross-question a witness in such a manner as to make him contradict himself, Cic. Fl. 10, 22: “legibus interrogari,” Liv. 38, 50; 45, 47, 3: “quis me umquam ulla lege interrogavit?” Cic. Dom. 29, 77: “consules legibus ambitūs interrogati,” Sall. C. 18, 2; 31, 4: “pepigerat Pallas, ne cujus facti in praeteritum interrogaretur,” Tac. A. 13, 14: “damnatus Priscus repetundarum, Bithynis interrogantibus,” id. ib. 14, 46; 16, 21; Vell. 2, 13, 2. —
B. To argue, reason syllogistically: “Posidonius sic interrogandum ait: Quae neque magnitudinem animo dant, nec securitatem, non sunt bona: divitiae nihil horum faciunt: ergo non sunt bona,” Sen. Ep. 87, 31.—
III. Trop.: si versum pangis, etc., aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere, consult, Prob. Val. ap. Gell. 13, 21, 1 sq. — Hence, interrŏganter , adv., interrogatively (eccl. Lat.), Aug. in Job, 34.