Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 43
W. Weissenborn, Ed.

12. principio insequentis anni cum consules novi Q. Marcius et Cn. Servilius de provinciis rettulissent, primo quoque tempore aut conparare eos inter se Italiam et Macedoniam aut sortiri placuit; [2] priusquam id sors cerneret, in incertum, ne quid gratia momenti, faceret, in utramque provinciam, quod res desideraret supplementi, decerni (decernunt in Macedoniam peditum Romanorum sex milia, [3] sociorum nominis Latini sex milia, equites Romanos ducentos quinquaginta, [4] [p. 28] socios trecentos); veteres milites dimitti, ita ut in singulas Romanas legiones ne plus sena milia peditum, ¹ treceni equites essent. [5] alteri consuli nullus certus finitus numerus civium Romanorum, quem in supplementum legeret; id modo finitum, ut duas legiones scriberet, quae quina milia peditum et ducenos haberent, equites trecenos. [6] Latinorum maior quam collegae decretus numerus, peditum decem milia et sescenti equites. quattuor praeterea legiones scribi iussae, quae, si quo opus esset, educerentur. [7] tribunos iis, non permissum, ut consules facerent; populus creavit. sociis nominis Latini sedecim milia peditum et mille equites imperati. [8] hunc exercitum parari tantum placuit, ut exiret, si quo res posceret. Macedonia maxime curam praebebat. [9] in classem mille socii navales cives Romani libertini ordinis, ex Italia quingenti scribi iussi; totidem ut ex Sicilia scriberentur; et cui ea provincia evenisset, mandatum, ut eos in Macedoniam, ubicumque classis esset, deportandos curaret. [10] [p. 29] in ² Hispaniam tria milia peditum Romanorum in supplementum, trecenti equites decreti. finitus ibi quoque in legiones militum numerus, peditum quina milia duceni et treceni equites. [11] et sociis imperare praetor, cui Hispania obvenisset, iussus quattuor milia peditum et trecentos equites.