A.dust, “κόνιος δεδραγμένος” Il.13.393; as an emblem of a countless multitude, “εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κ. τε” 9.385; “κ. δέ σφ᾽ ἀμφιδεδήει” Hes.Sc.62; “κόνιν, ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦ” A.Supp.180; αἷμα κ. πίνει, ἀνασπᾷ, Id.Th.736 (lyr.), Eu.647; “κ. διψία” S.Ant.247,429; of the grave, “κ. κατακρύπτει χάριν” Pi.O.8.79, cf. S.OC406, El.435, etc.; κόνει φύρειν κάρα, in sign of mourning, E.Hec.496; ἡ ἐπίχρυσος κ. gold dust, Poll.7.97.
2. ashes, ἐν κόνι ἄγχι πυρός Od.l.c.; “κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς” Il.18.23, cf. Theoc.24.93.
II. the dust of the κονίστρα, Arist. IA709a14, Luc.Anach.29, Ath.12.518d: metaph., of toil, πάντα ἡμῖν μία κ. dub. in Luc.DMort.1.3: in Plu.2.697a κόνιν (lye) is prob. an error for κονίαν.