A.“στένον” Hom. (v. infr.):— Poet. Verb, moan, sigh, groan, “μέγα δ᾽ ἔστενε κυδάλιμον κῆρ” Il.10.16, Od.21.247, cf. Il.18.33; “ἐν δέ τέ οἱ κραδίῃ ς. ἄλκιμον ἦτορ” 20.169; of the sea, “ὁ δ᾽ ἔστενεν οἴδματι θύων” 23.230; “στένει βυθός” A. Pr.432 (lyr.); “ἐκοίμισε στένοντα πόντον” S.Aj.675; of the turtledove, Theoc.7.141; in Trag. of persons groaning aloud, A.Pers.285, Ag.445 (lyr.); “δμωαῖς προθήσειν πένθος . . στένειν” S.Ant.1249:— Med., “κλαίω, στένομαι” A.Th.873 (anap.); “στενομένα πόλις” E.Ion 721 (lyr.).
2. after Hom., c. gen., moan or sigh for . . , “Ἑλλάδος” E.IA 370 (troch.); also “ὑπέρ τινων” A.Pr.68; “κακοῖς” Id.Pers.295; “ἐπί τινι” E.Hipp.903; “ἀμφ᾽ ἐμοί” S.El.1180:—Med., “περί τινας” A.Pers.62 (anap.).
3. c. acc., bewail, lament, in Trag., A.Pr.435 (lyr.), S.OT64, Ph.338, al.; “παλαιὰ καινοῖς δακρύοις οὐ χρὴ στένειν” E.Fr.43: rarely in Com., abs., Ar.Ec.462, Men.Her.5, Kith.Fr.1.2: c. acc. et gen., “κακῶν σῶν, Οἰδίπου, ς᾿ ὅσον στένω” E.Ph.1425; στένω σε τᾶς τύχας I pity thee for thy ill fortune, A.Pr.399 (lyr.):—Med., “στένεσθαί τινα” E.Ba.1372 (anap.). (Cf. Skt. stánati 'thunder, roar', Lith. stenēti 'groan'.)
