I. A.. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.: “superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima,” Cic. Div. in Caecil. 11 fin.: “P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus,” id. Brut. 81, 282: illud γνῶθι σεαυτόν noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.: “Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat,” Tac. A. 13, 2: “adrogantiā depravatus,” Vulg. Deut. 18, 20: “adrogantia tua decepit te,” ib. Jer. 49, 16.—
B. The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans): “hujus adrogantiam pertinacia aequabat,” Liv. 5, 8, 11: “avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia,” Tac. H. 1, 51: “tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit,” id. Agr. 9: “cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat,” id. A. 2, 72; id. Agr. 42: “adrogantia ejus,” Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—*
II. A pertinacity in one's demands, obstinacy: “cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc.,” Liv. 37, 56 fin.
