I.to feign that a thing is not that which it is; to dissemble, disguise; to hide, conceal, keep secret (cf.: fingo, simulo, confingo, comminiscor—very freq. and class.).
(α).
With acc.: “nihil fingam, nihil dissimulem, nihil obtegam,” Cic. Att. 1, 18: “aliquid (with tegere),” Caes. B. C. 1, 19, 2; “with obtegere,” Suet. Ner. 29; “with celare,” Ter. And. 1, 1, 105; “with occultare,” Cic. Off. 1, 30, 105; Caes. B. C. 2, 31, 6; cf. Cic. Rosc. Am. 31, 86: “nec, ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,” id. Off. 3, 15; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4: “quaedam in actione dissimulata,” Quint. 6, 4, 14: consonantium quaedam insequente vocali dissimulatur, is obscured, said of elision in poetry, id. 11, 3, 34: “occultam febrem,” Hor. Ep. 1, 16, 23; cf. “metum,” id. C. 2, 20, 17: “gaudia,” Ov. M. 6, 653: “nomen suum,” id. Tr. 4, 9, 32: “natum cultu,” id. M. 13, 163: “se,” to assume another form, id. ib. 2, 731: “deum,” i. e. concealing his divinity, id. H. 4, 56; id. F. 5, 504; cf. also pass. with mid. force: “dissimulata deam,” id. ib. 6, 507; Stat. Silv. 1, 2, 14; “and virum veste longa (Achilles),” Ov. A. A. 1, 690.—
(β).
With acc. and inf.: “dissimulabam me harum sermoni operam dare,” Plaut. Epid. 2, 2, 54; so id. Most. 5, 1, 23; Cic. Att. 8, 1 fin.; Quint. 1, 2, 2; Suet. Caes. 10; 73; Ov. Tr. 1, 7, 5 al. —
(γ).
With a rel. clause: “nec judices, a quo sint moti, dissimulant,” Quint. 12, 9, 7; so id. 6 prooem. § 7; Verg. A. 4, 291 al.—*
(δ).
With quasi: “dissimulabo, hos quasi non videam,” Plaut. Mil. 4, 2, 2.—(ε) Absol.: plane ea est; “sed quomodo dissimulabat!” Plaut. Mil. 2, 5, 53; id. Most. 4, 3, 23; id. Men. 4, 2, 44; 78; Cic. Off. 1, 30, 108; id. Mur. 19, 40 (opp. fateri); Caes. B. C. 1, 19, 1; Hor. S. 1, 9, 66; Ov. H. 17, 151 et saep.: “dissimulant,” they repress their feelings, Verg. A. 1, 516.—(ζ) With de: “primo fingere alia, dissimulare de conjuratione, etc.,” Sall. C. 47, 1: “de condicione sua,” Dig. 40, 13, 4.— *
II. To leave unnoticed, to neglect: “damnosam curationem,” Veg. Vet. 1 prooem. § 5:“ quod dissimulatum,” Amm. 21, 3.— Hence, dissĭmŭlanter , adv., dissemblingly, clandestinely, secretly: “non aperte, nec eodem modo semper, sed varie dissimulanterque conclusis,” Cic. Brut. 79, 274; id. Fam. 1, 5, b. fin.; Liv. 40, 23; Suet. Tib. 21 (opp. Palam); Ov. H. 20, 132 al.— Comp. and sup. do not occur.