previous next
ignōmĭnĭōsus , a, um, adj. ignominia,
I.disgraceful, shameful, ignominious (not freq. till after the Aug. per.).
I. Of persons: “exsul eras, ignominiosus,branded with public ignominy, Quint. 7, 1, 8: “filia,Dig. 48, 5, 24; cf.: “quid eos qui huic ignominioso agmini fuere obvii, existimasse putatis,Liv. 2, 38, 4: “quibusdam judiciis damnati ignominiosi fiunt, velut furti, vi bonorum raptorum, etc.,Gai. Inst. 4, 182.— Hence, subst.: ignōmĭnĭōsus , i, m., a person branded with ignominy, one publicly disgraced: “nec concilium inire ignominioso fas,Tac. G. 6; Quint. 3, 6, 75; 77; 7, 5, 3.—In plur.: “ignominiosis notas dempsit,Suet. Vit. 8.—
II. Of inanim. and abstr. things: “ignominiosissimum caput,Tert. Apol. 15: ignominiosa et flagitiosa dominatio, * Cic. Phil. 3, 14, 34: “fuga,Liv. 3, 23, 5: “dicta (with immunda),Hor. A. P. 247: missio, disgraceful dismissal (of a soldier), Dig. 49, 16, 3.—Adv.: ignōmĭnĭōsē , ignominiously, disgracefully: “pugnare,Eutr. 4, 24; 26.—Comp.: “ab hominibus magis nullis ignominiosius eos tractari, quam a vobis,Arn. 4, 147.—Sup.: “ignominiosissime fugere,Oros. 7, 7 fin.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: