I.gen. plur. of the part. pres. recusantūm, Verg. A. 7, 16), v. a. causa.
I. In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.
(α).
With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50: “me judicem,” Tac. Or. 5 al.; cf.: “populum Romanum disceptatorem,” Cic. Fl. 38, 97: “populi Romani amicitiam,” Caes. B. G. 1, 44: “nec quae pepigere recusent,” Verg. A. 12, 12: “nullum periculum communis salutis causā,” Caes. B. G. 7, 2; so, “nullum periculum,” id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26: “laborem,” id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10: “nihil nisi hiberna,” Caes. B. G. 5, 41: “legumina,” id. B. C. 3, 47 fin.: “servitutem,” Sall. J. 31, 20: “vincla (leones),” Verg. A. 7, 16: “jussa,” id. ib. 5, 749 et saep.: “nihil tibi a me postulanti recusabo,” Cic. de Or. 2, 29, 128; so, “psalteria virginibus probis,” Quint. 1, 10, 31: “nihil de poenā,” Cic. Planc. 1, 3; cf.: “de stipendio,” Caes. B. G. 1, 44: “qui quod ab altero postularent, in se recusarent,” id. B. C. 1, 32, 5: “Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,” rejected, Just. 13, 2, 11. — “Of things: terra numquam recusat imperium,” Cic. Sen. 15, 51: “genua impediunt cursumque recusant,” Verg. A. 12, 747: “rapax ignis non umquam alimenta recusat,” Ov. M. 8, 837: “(falsae gemmae) recusant limae probationem,” Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep. —
(β).
With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative): “mori recusare,” Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17: “hoc facere,” id. 5, 53, 9: “ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti,” Verg. A. 2, 126: “praeceptis parere,” id. ib. 2, 607: “quicquam tentare,” id. ib. 11, 437: “tibi comes ire,” id. ib. 2. 704: “facere ipse,” Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.— “Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus,” Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.—
(γ).
With object-clause: “non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,” Plin. 29, 1, 8, § 16: “Velinum lacum obstrui recusantes,” refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.—
(δ).
With de: “de judiciis transferendis recusare,” Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—(ε) With ne: “Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus ... judicium capitis in se constitueretur,” Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: “sententiam ne diceret, recusavit,” id. Off. 3, 27, 100: “reliqui ... ne unus omnes antecederet, recusarent,” Caes. B. C. 3, 82 fin.— (ζ) With quin: “si absim, haud recusem, quin mihi male sit,” Plaut. Curc. 1, 3, 8: “non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,” Cic. Ac. 2, 3, 7: “non recuso quin, etc.,” id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.: “neque recusare ... quin armis contendant,” id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.— (η) With quominus: “nec recusabo, quominus omnes mea legant,” Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31: “... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,” Caes. B. G. 1, 31: “neque recusavit quo minus poenam subiret,” Nep. Epam. 8, 2.—(θ) Absol.: “non recuso, non abnuo, etc.,” Cic. Mil. 36, 100: “recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,” Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep. —
II. In partic.
1. To refute, disprove: “nativitatis mendacium,” Tert. adv. Marc. 3, 11.—
2. In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence: “causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,” Quint. 3, 10, 1: “numquid recusas contra me?” Plaut. Poen. 5, 6, 18: “tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro ... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,” Cic. Caecin. 28, 8 sq.: “cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,” Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B.