Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 34
W. Weissenborn, H. J. Müller, Ed.

23. post orationem Romani imperatoris percenseri aliorum sententiae coeptae sunt. [2] cum legatus Atheniensium, quantum poterat, gratiis agendis Romanorum in Graeciam merita extulisset, ‘ [3] imploratos [auxilium] adversus Philippum tulisse opem, non rogatos ultro adversus tyrannum Nabim offerre auxilium’, indignatusque esset haec tanta merita sermonibus tamen aliquorum carpi futura calumniantium, [4] cum fateri potius praeteritorum gratiam deberent, apparebat incessi Aetolos. igitur Alexander, princeps gentis, [5] invectus primum in Atheniensis, libertatis quondam duces et auctores, adsentationis propriae gratia communem causam prodentis, [6] questus deinde [est] Achaeos, Philippi quondam milites, ad postremum inclinata fortuna eius transfugas, et Corinthum recepisse et id agere, [7] ut Argos habeant, Aetolos, primos hostis Philippi, semper socios Romanorum, pactos in foedere suas urbes agrosque fore devicto Philippo, fraudari Echino et Pharsalo, [8] insimulavit fraudis Romanos, quod vano titulo libertatis ostentato Chalcidem et Demetriadem praesidiis tenerent, qui Philippo cunctanti deducere inde praesidia obicere semper soliti sint ‘ [9] [p. 126]numquam, donec Demetrias Chalcisque et Corinthus tenerentur, liberam Graeciam fore’, postremo quia manendi in Graecia ¹retinendique exercitus Argos et Nabim causam facerent. [10] deportarent legiones in Italiam; [11] Aetolos polliceri aut condicionibus et voluntate sua Nabim praesidium Argis deducturum, aut vi atque armis coacturos in potestate consentientis Graeciae esse.