I. A vagabond, idler: poëticae artis honos non erat. Si qui in ea re studebat, aut sese ad convivia applicabat, grassator vocabatur, Cato ap. Gell. 11, 2, 5.—
II. A disorderly person, one who goes rioting about (esp. at night, whether for fun and enjoyment or for robbery), a rioter, a waylayer, street-robber, footpad: “hoc modo viator quoque bene vestitus causa grassatori fuisse dicetur, cur ab eo spoliaretur,” Cic. Fat. 15, 34: “grassatorum plurimi palam se ferebant succincti ferro,” Suet. Aug. 32: “grassatores et sicarii,” id. Caes. 72: “nocturni grassatoris insidiosa violentia,” Gell. 20, 1, 8; Quint. 12, 1, 38: “ferro subitus grassator agit rem,” Juv. 3, 305.