I.“incucurri,” Liv. 27, 18, 19; Sen. Ep. 96, 1 al.), cursum, ĕre, v. n. and a. [in-curro], to run into or towards, run upon, fall in with, to rush at, assail, attack (class.).
I. Lit.
(α).
With in: “incurristi amens in columnas,” Cic. Or. 67, 224: “in domum,” id. Off. 3, 17, 68; cf. “fig.: mihi videtur praetorius candidatus in consularem quasi desultorius in quadrigarum curriculum incurrere,” to run into, id. Mur. 27, 57: “in aliquem,” id. Planc. 7, 17: “in hostem,” Flor. 1, 9, 7.—
(β).
With dat.: “armentis incurrere fortibus,” Ov. M. 7, 546: “proeliantibus Romanis,” to rush upon, Tac. A. 2, 16: “levi armaturae hostium,” Liv. 22, 17, 6: “peditum signa cornibus incurrerunt,” id. 28, 15, 3: “Mauris,” Sall. J. 101, 8.—
(γ).
With a simple acc.: “atque eos a tergo incurrerunt, Sall. Fragm. ap. Rufin. de Schem. Lex.: tota vi novissimos,” to attack, Tac. A. 1, 51.—
2. Milit., to make an inroad or irruption, to invade: “in Macedoniam,” Liv. 36, 25, 7: “in agrum suum,” id. 29, 5, 6: “in provincias,” Flor. 3, 4, 1.—
B. Transf., to border on: “agri, qui in publicum Campanum incurrebant,” Cic. Agr. 2, 30, 82.—
II. Trop.
A. In gen.: “in oculos incurrentes,” meeting the sight, Cic. Att. 12, 21, 5: “id quod oculis incurrit,” Sen. Ben. 1, 5: “non solum in oculos, sed etiam in voculas malevolorum,” Cic. Fam. 2, 16, 2: ordinem sequens in memoriam notam et aequalem necessario incurro, I am led to, etc., id. Brut. 69, 244: in maximam fraudem, to fall into, id. Off. 3, 13, 55: “quaestus in odia hominum,” id. ib. 1, 42, 150: “in magnam aliquam difficultatem,” id. Fam. 4, 2, 4: “labor in varias reprehensiones,” id. Fin. 1, 1: “in morbos, in damna, in dedecora,” id. ib. 14, 47: “in alterum genus injustitiae,” id. Off. 1, 9, 29: “in memoriam notam et aequalem,” id. Brut. 69, 244: “in memoriam communium miseriarum,” id. ib. 71, 251. —
2. With acc. (post-class.), to incur: “crimen loquacitatis,” Lact. 2, 7 fin.; cf. pass.: “incursus angor,” Sid. Ep. 8, 9. —
B. Esp.
1. To run against, strike against, offend: “si jactor in turba, accuso ... eum qui in me incurrit atque incidit,” Cic. Planc. 7, 17: “ut in eum non invasisse, sed incurrisse videamur,” id. Sest. 6, 14.—Absol.: “quis est tam lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?” Cic. Fam. 9, 2, 2. — With acc.: “venantium agmen,” Sulp. Sev. Dial. 2, 9, 6.—
2. To commit a fault (only postclass.): “nihil vitii mulier incurrit,” Dig. 24, 1, 13: “aliquid,” Lampr. Alex. Sev. 12.—
3. To rush upon, assault carnally: “si nihil est, servis incurritur,” Juv. 6, 331: “sororem,” App. M. 10, p. 250, 6.—
4. Of events, to befall, happen, occur to: “casus, qui in sapientem potest incurrere,” Cic. Tusc. 5, 10, 29: “in ipsos etesias,” id. Fam. 15, 11, 2: tua λῆψις in quem diem incurrit, nescio, id. Att. 7, 7, 3: “natalis plebeiis incurrens Circensibus,” Suet. Tib. 26: “disputatio, in quam non aliquis locus incurrat,” Cic. Top. 21, 79.