dīsiciō or dissiciō (disiicio), iēcī, iectus, ere
dis + iacio,
to throw asunder, drive asunder, scatter, disperse, break up, tear to
pieces
: late disiectis moenibus, L.: disiecta spatio urbs, L.: nubīs, O.: ostendens disiectis
volnera membris, i. e.
the wounded body with limbs torn off
, O.: disice corpora ponto,
V.: ratīs, V.: passim navīs, L.: disiecti membra poëtae, H.—
To rout, disperse, scatter
: eā (phalange) disiectā,
Cs.: quos medios cohors disiecerat,
S.: barbarorum copiis disiectis, N.:
pulsos in fugam, Ta.—
To dash to pieces, ruin, destroy
: arcem a fundamentis, N.: moenia urbium disiecta,
dilapidated
, N.: dide, dissice, Caecil. ap.
C.—Fig.,
to thwart, overthrow, frustrate, bring to naught
: pacem, V.: consilia
ducis, L.