previous next
ădĭtus , ūs, m. 1. adeo,
I.a going to, approach, access.
I. Lit.: “quorum abitu aut aditu,Lucr. 1, 677: “urbes permultas uno aditu atque adventu esse captas,Cic. Imp. Pomp. 8: “quo neque sit ventis aditus,Verg. G. 4, 9; so id. A. 4, 293, 423 al.—With ad: “aditus ad eum difficilior,Cic. Att. 15, 8; so id. N. D. 2, 47 fin.; Ov. F. 1, 173; Tac. A. 2, 28.—With in (cf. 1. adeo): “aditus in id sacrarium non est viris,Cic. Verr. 2, 4, 45; so Auct. Or. pro Dom. 42, 110 al.: aditus ad me minime provinciales, which are not made in the manner customary (with the prœtor), Cic. Att. 1, 2.—
II. Transf.
A. The possibility, leave, permission, or right of approaching, or of admittance, access (cf. accessus): “faciles aditus ad eum privatorum,Cic. Imp. Pomp. 14; so id. Rosc. Am. 38; id. Fam. 6, 13; Nep. Paus. 3; Liv. 41, 23; Hor. S. 1, 9, 56: “homo rari aditūs,a man rarely accessible, Liv. 24, 5.—Trop.: “si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi,Cic. Fam. 6, 10; so Caes. B. G. 5, 41; id. B. C. 1, 31.—
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: