I.gen. sing. fem. frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P.; cf. Mart. 11, 90, 5, and v. infra), adj. frux + fero, fruit-bearing, fruitful, fertile (class.).
I. Lit.: “ut agri non omnes frugiferi sunt, qui coluntur, sic animi non omnes culti fructum ferunt,” Cic. Tusc. 2, 5, 13: terraï frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P. (Ann. v. 479 Vahl.); “hence comically used to denote Ennius himself: attonitus legis Terraï frugiferaï,” Mart. 11, 90, 5: “spatia frugifera et immensa camporum,” Cic. N. D. 2, 64, 161: et ferta arva Asiae, Poët. ap. Cic. Or. 49, 163: “cedrus,” Plin. 13, 5, 11, § 53: “nuces, Ov. de Nuce, 19: messes,” id. M. 5, 656: “numen,” i. e. Ceres, id. P. 2, 1, 15; so, “Frugifer,” an appellation of Osiris among the Egyptians, Arn. 6, 196.—